نشان دادند هیچ فرقی با سایر ورزشکاران ندارند
پانزدهمین دوره بازی‌های پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو از ۱۸ شهریور ماه با حضور چهار هزار و ۳۵۰ ورزشکار از ۱۵۹ کشور جهان به‌میزبانی شهر ریودوژانیروی برزیل آغاز شد و روز ۲۸ شهریورماه با برپایی مراسم اختتامیه و با احترام و تاسف همگانی نسبت به درگذشت ملی پوش ایران بهمن گلبارنژاد پایان یافت.
تا قبل از دهه ۱۹۶۰میلادی تفکر عمومی چنین بود که افراد معلول جایی در صحنه‌های ورزشی ندارند و فقط می‌توانند تماشاچی ورزش باشند. اما امروزه ورزشکاران دارای معلولیت در همه زمینه‌ها در مسابقات کشوری و جهانی از آن‌جمله پارالمپیک با اراده‌ای توانمند می‌خروشند و افتخار می‌آفرینند و مبدل به نماد توانمندی شده‌اند.
علیرغم عملکرد ناموفق ورزشکاران ایرانی در المپیک ریو که خود نشان دهنده عدم برنامه ریزی، مدیریت و آماده سازی است آنان توانستند با سه مدال طلا، یک نقره و چهار برنز در جایگاه بیست و پنجم جدول مدال‌های المپیک ریو قرار بگیرند. در المپیک ریو ایران چه از نظر کیفی و چه از نظر تعداد، مدال‌های کمتری در مقایسه با لندن به دست آورد. ایران در المپیک لندن با ۵۳ ورزشکار در ۱۴ رشته ورزشی با ۱۲ مدال در جایگاه هفدهم ایستاد و بهترین نتیجه را از نظر تعداد مدال در تاریخ حضور در المپیک به دست آورد.
اما ورزشکاران ایرانی دارای معلولیت علیرغم نبود شرایط مناسب اجتماعی و پایشگاه‌های ورزشی مناسب و کمبود امکانات و عدم مناسب سازی در پارالمپیک ریو توانستند بیست و چهار مدال کسب کنند.
مدال‌های ایران:
طلا: ساره جوانمردی (۲ طلا در تیراندازی)، مجید فرزین (وزنه‌برداری)، محمد خالوندی (پرتاب نیزه) و غلامرضا رحیمی (تیراندازی با کمان)، سیامند رحمان (وزنه برداری) و زهرا نعمتی (تیراندازی با کمان) و والیبال نشسته
نقره: سامان پاکباز (پرتاب وزنه)، علیرضا قلعه‌ناصری (پرتاب دیسک)، نعمتی و رنجبر (میکس ریکرو تیمی)، سجاد محمدیان (پرتاب وزنه) و عبدالله حیدری (پرتاب نیزه)، سجاد نیک پرست (پرتاب نیزه)، حامد امیری (پرتاب وزنه) ، فوتبال هفت نفره و فوتبال پنج نفره
برنز: پیمان نصیری (دوی ۱۵۰۰ متر)، ابراهیم رنجبر (تیراندازی با کمان)، علی صادق زاده (وزنه برداری)، اسدالله عظیمی (پرتاب وزنه)، جواد حردانی (پرتاب نیزه)، محسن کائیدی (پرتاب نیزه) و جاوید احسانی شکیب (پرتاب وزنه).
برای افراد دارای معلولیت ورزش جایگاه مهمی دارد. با توجه به قسمت آسیب دیده بدن و نوع معلولیتی که آنان دارند ورزش معلولان، در انطباق با شرایط جسمانی‌شان شیوه خاص خود را طلب می‌کند، مثلاً یک نابینا نمی‌تواند همانند یک ناشنوا ورزش کند و بالعکس نوع معلولیت، شدت معلولیت، نوع داروهای مصرفی و تأثیر آن روی عملکرد اندام عضلانی بدن و…. مسائلی هستند که یک فرد دارای معلولیت با آن روبرو می‌شود. فرد دارای معلولیت برای ورزش کردن نیاز به امکانات خاصی دارد از قبیل سالن‌های ورزشی مناسب‌سازی شده، مربی، روانشناس و فیزیوتراپ‌های متخصص و کاربلد و… .
بنابراین فرد دارای معلولیت همچون افراد عادی نیست که تنها با پشت سر گذاشتن مسائل و سختی‌های بسیار راه ورزش را انتخاب کند. تصورکنید تعدادی از افراد دارای معلولیت عمدتاً با هزینه خود وسایل مورد نیاز و گران را تهیه می‌کنند و همه سختی‌ها را پشت سر می‌گذارند و ورزش را برای نقطه پرش زندگی خود انتخاب می‌کنند و به صورت تخصصی به ورزش روی می‌آورند تا جایی که امروز به نام و عنوان قهرمانان و مدال آوران کشورمان به پارالمپیک ریو اعزام شوند تا نامشان برای همیشه در تاریخ پرافتخار کشورمان حک شود.
ورزشکاران دارای معلولیت با درخشش در پارالمپیک ریو مرزهای ساخته شده توسط نگرش و دنیای انگار و ترحمی جامعه نسبت به معلولان را شکستند و ثابت کردند که هیچ تفاوتی بین آنان و سایر افراد جامعه نیست. آنان نشان دادند هیچ فرقی با سایر ورزشکاران ندارند؛ و حتی می توان به جرات گفت که علیرغم امکانات محدود و عدم پشتوانه سازی مناسب قادرند اراده توانمندتری از خود ارائه دهند و بیشتر از ورزشکاران غیر معلول بازده داشته باشند و افتخار کسب کنند. این اراده ناشی از انگیزه درونی آنان است. انگیزه‌ای که از امید و داشتن هدفی برای رسیدن به توانائی و توانستن ختم شده است. در چارچوب این اندیشه است که افراد دارای معلولیت علیرغم محدودیت‌های جسمانی به توانائی خود باورمند می‌شوند. موانع را یکی پس از دیگری پشت سر می‌گذارند تا هیچ مانعی قادر به سد کردن کامیابی آنان نگردد. چون می‌دانند انگیزه عامل رشد و شکوفائی آنان است و انسان بدون انگیزه به جائی نمی‌رسد. این را حتی با خواندن زندگی فردی این افراد به خوبی می‌توان دریافت.
خانم زهرا نعمتی درباره سرگذشت خود می‌گوید: بعد از تصادف مادرم بسیار بی تابی می‌کرد به خاطر این‌که به او نشان دهم حتی با داشتن معلولیت انسان توانائی هستم و می‌توانم بر خودم تکیه کنم به ورزش رو آوردم و می‌افزاید این انگیزه‌ای شد تا توانائی خود را آشکار سازم.
خانم ساره جوانمردی می‌گوید: وقتی هجده ساله بودم، حس می‌کردم زندگی‌ام راکد است و نشاط خاصی در آن وجود ندارد در نتیجه با هدف تحرک، شادابی و ایجاد نشاط در زندگی تصمیم گرفتم ورزشکار شوم، ایجاد شادابی و نشاط عامل اصلی ورودم به ورزش معلولان بود. احساس کردم در ورزش می‌توانم خیلی توانمندتر باشم و انگیزه بالایی داشتم.
افراد دارای معلولیت در پارالمپیک ثابت کردند که اگر جامعه مانع رشد آنان نشود و امکانات بایسته را در اختیار آنان قرار دهد می‌توانند در اجتماع حضور پررنگ و نقش بسیار موثری داشته باشند و در پیشرفت همه جانبه جامعه و زندگی مثمر ثمر باشند. حضور توانمند آنان در میدان ورزشی و در زندگی عادی و شرکت در پارالمپیک نبردی فرهنگی و اجتماعی است. این نبرد اثبات امیدواری، اراده و قدرت نامحدود افراد دارای معلولیت را هدف قرار داده است . آنها به طور عملی با این باور و ذهنیت نادرست به نبرد برخاسته‌اند که محدودیت‌های حرکتی مانع فعالیت‌های جسمانی نیست و نشان دادند خواستن توانستن است و معلولیت محدودیت نیست.
به دلیل فقر فرهنگی و بها ندادن رسانه‌ها اغلب ورزشکاران پارالمپیک کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند. به طور مثال کسی بازیکنان بسکتبال با ویلچر را نمی‌شناسد. متاسفانه بازتاب نتایج کاروان پارالمپیک در مقایسه با بازتاب نتایج ورزشکاران المپیک بسیار کم بوده و است. چنین برخوردهائی زحمات ورزشکاران دارای معلولیت را کم اهمیت و کمرنگ جلوه می‌دهد. خانم ساره جوانمردی در مصاحبه با جام جم می‌گوید: «همیشه این را گفتم که مگر ورزشکاران سالمی که مدال می‌گیرند چه کار خارق‌العاده‌ای انجام می‌دهند که ما نتوانیم انجام بدهیم؟ بله، افتخارآفرینی آنها هم ارزشمند است، اما به واقع رقابت آنها یک رقابت سبک و عادی است که از نقطه نظر جسمی با هیچ محدودیتی مواجه نیستند. اما معلول چطور؟ نمی‌دانند و درک نمی‌کنند یک معلول با چه سختی با ویلچر یا با عصا و هزار و یک‌جور مشکل برای مسابقه و تمرین رفت و آمد می‌کند، همین رفت و آمد خود کار بزرگی است، دیگر مدال گرفتن جای خود دارد».
در اینجا لازم به ذکر است که رسانه‌های صوتی، تصویری، نوشتاری، شبکه‌های دیجیتالی و مجازی به جاست هر چه بیشتر جهت فرهنگ سازی در خصوص معلولان و آشنائی مردم با توانمندی‌های آنان و با هدف تغییر نگرش مردم نسبت به پدیده معلولیت و افراد دارای معلولیت قدری فعال‌تر عمل کنند. متاسفانه رسانه‌های درون و برون مرزی کار زیادی برای معرفی کردن معلولان به جامعه انجام نداده‌اند و افتخارآفرینی این عزیزان مورد توجه چندانی قرار نگرفته است و نمی‌گیرد. لازم است تا توجه بیشتری به افراد دارای معلولیت و به ویژه ورزشکاران افتخار آفرین دارای معلولیت شود. ایجاد بستری برای ظهور این استعدادها و توانمندی‌های نهفته در بین معلولین از وظایف همه مردم است.
———————–
*فرید انصاری دزفولی: فعال حقوق افراد دارای معلولیت، بنیانگذار و رئیس انجمن حمایت از معلولین ایرانی در لندن، رئیس کمیته نظارت و سرپرست کمیسیون سازمان ملل اتحادیه جهانی معلولین.عضو ناظر کمیته کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت سازمان ملل متحد.
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
