گزارشی از کمیسیون حقوق بشر پارلمان اروپا
گزارش انور میرستاری از کمیسیون حقوق بشر پارلمان اروپا – ۱۲ فوریه ۲۰۱۴
روز چهارشنبه خانم ایزابل دوران، معاون پارلمان اروپا در دیداری که با سفیر ایران در بروکسل داشت، لیستی از اسامی زندانیان سیاسی را تسلیم وی کرده و از ایشان خواست به دولت ایران ابلاغ کند تا همه زندانیان سیاسی از جمله افراد این لیست آزاد شوند.
عکسی از آرشیو جشن نوروز ۱۳۹۲ در پارلمان اروپا
کمیسیون حقوق بشر پارلمان اروپا نیز در روز چهارشنبه ۱۲ فوریه به ریاست خانم باربارا لوخبیلر، نشست علنی داشت. بخشی از این نشست به سفر نمایندگان پارلمان اروپا در امور ایران و اروپا اختصاص داشت که در ماه دسامبر سال گذشته انجام شد.
سخنرانی خانم لوخبیلر برای آزادی نسرین ستوده و جعفر پناهی در میدان لوکزامبورگ بروکسل در دسامبر ۲۰۱۲
خانم تاریا کرونبرگ، رئیس این هیئت که از اعضای احزاب سبز پارلمان اروپا است، گزارش کاملی از این سفر را به آگاهی کمیسیون حقوق بشر، نمایندگان پارلمان اروپا، خبرنگاران و دیگر حاضرین رساند.
یادداشت های کوتاهی را که با سرعت از بعضی گفته‌های خانم کرونبرگ و دیگران برداشته ام، در این جا می آورم.
حرف‌های مشابه و تکراری همه سردمداران حکومت
پس از شش سال تلاش، در ماه دسامبر گذشته به ایران رفتیم و هدف ما از این سفر ایجاد ارتباط بین دو پارلمان اروپا و مجلس شورای ایران و همچنین ایجاد و برقراری گفتگو در باره حقوق بشر بود.
پس از توافق ژنو و انتخابات ریاست جمهوری، احساس می کنیم که تغییراتی در ایران صورت گرفته است. انان از دیدار ما استقبال می کنند، اما هنوز همه کارها به خوبی به پیش نمی روند.
به پیش بردن کارها برای رئیس جمهور دشوار است و هنوز ولایت فقیه یک وزنه سنگینی است.
ما در سفر خود، تظاهرات اصولگرایان را به چشم خود دیدیم (منظور نماز جمعه است که در نزدیکی هتل برگزار می شد) که علیه آمریکا، انرژی اتمی و تحریم ها شعار می دادند.
ما با تمام کسانی که دیدار داشتیم، چه افراد دولتی و چه غیردولتی، از حقوق بشر با آن ها صحبت کردیم و دیدارهایی با نهادهای مدنی مستقل از دولت داشتیم. با نماینده سازمان ملل و یونسف هم دیدار کردیم.
ایران کشور عجیبی است. تویئتر در ایران ممنوع است، اما وزیر امور خارجه اخبار و پیام خود را از ژنو با تویئتر به مردم ایران می داد.
مسئولان مملکتی به ما می گفتند که چرا شما دو برخورد گوناگون در زمینه حقوق بشری دارید و چرا یک بام و دو هوا؟ چرا فقط ایران؟ ایران دارای دموکراسی دینی است. چرا شما چیزی به عربستان نمی گوئید که در آنجا زنان حتی حق ندارند، رانندگی کنند؟
جالب است که مانند یک نوار ضبط شده، همه سردمداران همین حرف ها را تکرار می کردند. البته ما پنج نماینده ای که به ایران رفته بودیم، متخصص مسائل حقوق بشری نبودیم. انتظار داریم که کمیسیون حقوق بشر پارلمان اروپا به ما بگوید که در آینده چه کارهایی را در این زمینه انجام دهیم.
سه برادر بنام لاریجانی، پست های کلیدی ریاست قوه قضایی، مقننه و حقوق بشر را دارند و به ما می گفتند که امیدواریم شما کنسرواتیو (محافظه کار) باشید!
زمانی که در سال ۲۰۰۲ خاتمی به روی کار آمد، ایران به گفتگو تمایل نشان داد و بعد ها آن تمایل از بین رفت. این بار نیز خود ظریف بود که از سرگیری گفتگوها در باره حقوق بشر را در سازمان ملل پیشنهاد کرد و نه ما. اما چه نوع گفتگوهایی؟ او گفت که این گفتگوها باید بدون هرگونه پیش شرط باشد.
طرف های ایرانی ما می گفتند که: شما جهانشمولی حقوق بشر را یک جور درک می کنید و ما جوری دیگری. در اروپا هم امروزه اصول آن تغییر کرده است. ایران آماده گفتگو است، اما این گفتگوها باید دوطرفه باشند.
خانم پیلاری به ایران دعوت شده است، اما هنوز نرفته است.
آقای احمد شهید هنوز اجازه ورود به ایران را ندارد.
ایران فکر می کند که مورد هدف دشمنی ها است.
ما پس از بازگشت خود، با یکی از کارشناسان و نمایندگان حقوق بشری ایران در باره نتیجه کارمان صحبت کردیم.
ما در باره اعدام ها هم پرسیدیم. گفته می شد که ۸۰٪ اعدام ها مربوط به مواد مخدر هستند. ما می گفتیم که حتی اگر این افراد در قاچاق مواد مخدر هم دست داشته باشند، اعدام آنان کار درستی است؟ حتی خودی هایشان هم می گفتند که این اعدام ها نتیجه مثبتی ندارد. بنابراین اگر مشکل مواد مخدر در ایران حل شود، مشکل ۸۰٪ اعدام ها هم حل خواهد شد. انجمن های غیر وابسته دولتی در این راستا تلاش می کنند.
دانمارکی ها از یک روش ویژه ای برای مبارزه با مواد مخدر استفاده می کنند که ایران و اروپا می توانند در این زمینه کار کنند. فراموش نکنیم که ۸۰٪ مواد مخدر اروپا از ایران می گذرد.
موسوی و همسرش خانم رهنورد از سال ۲۰۰۹ به اتهام اقدام علیه امنیت ایران، در زندان هستند و هر گز محاکمه نشده اند.
کروبی مانند موسوی، ابتدا در حصر وزارت کشور و هم اکنون در خانه خودش زندانی است.
ما با خانم نسرین ستوده و آقای جعفر پناهی دیدار و گفتگو داشتیم. سفارت یونان کمک کرد تا بتوانیم این دو برنده جایزه ساخارف را ببینیم. مسئولان دولت ایران از این کار ما خوشحال نبودند و خیلی هم عصبانی بودند و می خواستند بدانند که این دیدار چگونه و به وسیله چه کسانی صورت گرفته است. آنان سفیر یونان را احضار کرده و توضیحاتی از وی خواستند.
از خانم ستوده پرسیدیم که خواسته هایش از دولت ایران چیست؟ او در پاسخ ما گفت گه همه زندانیان سیاسی و عقیدتی در دادگاه های انقلاب محاکمه و به زندان های سنگینی محکوم می شوند. با همه بی گناهی این زندانیان، حداقل دادگستری ایران، این افراد را در دادگاه های جنایی محاکمه کند.
وقتی این خواسته خانم نسرین ستوده را با سران ایران مطرح می کردیم، همه یکپارچه خشمگین شده و می گفتند که ما در ایران زندانی سیاسی نداریم و همه این افراد جانیان سیاسی هستند و باید در دادگاه های انقلاب محاکمه شوند.
ما هیچگونه تمایلی در هیچ کدام از سران دولت در این زمینه ندیدیم. آنان همه پیشنهادات ما را در زمینه بهتر شدن وضعیت حقوق بشر در ایران، کلا و کاملا بلوکه و رد می کردند و می گفتند که تمام اطلاعات ما و این حرف ها دروغ است.
نهادهای مستقل مبارزه با مواد مخدر و نمایندگان کمیساریای سازمان ملل و سازمان جهانی یونسف در دیدارهایشان می گفتند که پس از آخرین انتخابات ریاست جمهوری تغییراتی در جو سیاسی کشور پیش آمده است.
با پناهندگان افعان دیدارهایی داشتیم، کودکان و زنان افغان در خیابان ها هستند و از شرایط خوبی برخوردار نیستند و ایرانیان از این وضع ناراحت بودند.
اولویت برخورداری مسئله حقوق بشر در ایران
سپس نوبت سخنرانی به خانم لوخبیلر، رئیس کمیسیون حقوق بشر اروپا رسید. او با تشکر از سفر هیئت به ایران و گزارش کامل خانم تاریا کرونبرگ و با به سخره گرفتن « شما باید کنسرواتیو و محافظه کار باشید»، خوشحالی خود را از دیدار نمایندگان اروپا با خانم نسرین ستوده و آقای جعفر پناهی نشان داد و گفت که امروز از سوی اروپا به طور رسمی اعلام شد که مسئله حقوق بشر در ایران، همچنان از اولویت خود برخوردار خواهد بود و به آن اهمیت داده خواهد شد. این یک پیروزی برای کمیسیون حقوق بشر و تمام تلاشگران حقوق بشری در ایران است.
ممنوع الورود بودن ناقضین فاحش حقوق بشر در ایران به اروپا
خانم لوخبیلر آنگاه از آقای ربرتو المی، مسئول دفتر خانم آشتون، اداره خارجه اروپا خواست که نظرات وزارت امور خارجه اروپا را بیان کند.
آقای المی گفت که ما هم از گفتگو با ایران استقبال کرده و خواهان آن هستیم. خانم آشتون به زودی از تهران دیدار خواهد کرد، اما تاریخ دقیق آن هنوز مشخص نشده است. ما در آغاز فرایند گفتگوها هستیم و زمینه های حقوق بشری از بخش های بزرگ این گفتگوها می باشند.
تنبیهات اروپایی نسبت به ممنوع الورود بودن به اروپا برای کسانی که در نقض فاحش حقوق بشر در ایران نقشی دارند، هم چنان پا بر جاست و هیچگونه ربطی به مذاکرات هسته ای ایران ندارند.
نگرانی از سلامتی و امنیت خانم ستوده و آقای پناهی
خانم تاریا کرونبرگ نیز گفت: «نتایج دیدار خانم اشتون از ایران، برای ما جالب خواهد بود. پنجره کوچکی به سوی تغییرات در ایران گشایش یافته است، اما متاسفانه در زمینه های حقوق بشری، هیچ تغییر و بهبودی دیده نمی شود. ما برای سلامتی و امنیت خانم ستوده و آقای پناهی می ترسیم. ما نگران جان آن ها می باشیم و می ترسیم که علیه آن ها حرکتی صورت گیرد. پس از دیدار ما با این دو برنده جایزه ساخارف که پوشش خبری کامل در ایران و جهان داشت، دزدها به منزل خانم ستوده، دستبرد زدند. شاید واقعا و به راستی آنان فقط دزد معمولی بودند و پس از شنیدن این که خانم ستوده برنده چند میلیونی جایزه ساخارف است، فکر می کردند که ما این پول را به خانم ستوده داده ایم و ایشان یوروها را در خانه نگهداری می کند. اما نمی توان به این تز اتکا، اعتماد و باور کرد. مسئله عمیق تر از این ها است و ریختن دزدکی به خانه خانم ستوده می تواند از جای دیگری سرچشمه گرفته باشد.»
عکسی از خانم تاریا کرونبرگ با حامیان مادران پارک لاله در استراسبورگ در روز اهدا جایزه به نسرین ستوده و جعفر پناهی
درخواست آزادی حمید بابایی
امروز نماینده سازمان عفو بین الملل در امور حوزه خلیج پارس، با وزیر امور خارجه بلژیک که به زودی عازم ایران است، دیدار کرد.
این دیدار در باره آقای حمید بابایی، دانشجوی دکترای دانشگاه شهر لیژ بلژیک بود. سازمان عفو بین الملل از وزیر امورخارجه خواست که در سفر خود به تهران، خواهان آزادی آقای بابایی شود.
یادآوری می شود که آقای بابایی به دلیل عدم پذیرش همکاری با «ساواک» کنونی ایران برای لو دادن دانشجویان و اپوزیسیون در بلژیک به ده سال زندان محکوم شده است.
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
