بر فرازِ سبزۀ نوروز

شبانه بود وُ ماه

که می سرودم وُ برف

و روز سرد آمد وُ آفتاب مرا سوزاند

با آسمان آبی‌ام که ترانه‌های شاد ِ پرندگانم را

بر پرچین‌ها و چمن‌ها

ساز ِ آشنایی‌های ِ پر برگ و بار می‌کرد

تا میوه‌های جوانی‌ام را

در سبد ِ شعر و غنای دیرینم

به منزلگاهان آریایی بیاورم

و مژده دهم ماهی را

که بر فراز سبزۀ نوروز

بهارم را

به هدیه می‌آورد

• درباره نویسنده:
• ‌‌تازه‌ترین‌ها:

علی زرین

• شعری از علی‌رضا زرین
• انقلاب دروغ بود
• پنج شعر از علیرضا زرین