«بلندایی که برآن برمی شویم»
شعر: امندا گُرمن
برگردان: احمد کریمی حکاک
ترجمه فارسی زیبایی از شعر فوق العاده الهام‌بخش شاعر جوان امندا گُرمن، که به قول خودش از نوادگان برده‌هاست، شعری که در مراسم تحلیف جو بایدن خواند که درخشش و تاثیرات جهانی برجا گذاشته است: «بلندایی که برآن برمی شویم»
بلندائی که بر آن بر می شویم
روز که می رسد از خود می پرسیم
دراین گرگ و میش بی پایان کجا می توان جنگید
گم شده ای که با ما ست
دریائی است که در آن شناوریم
از کام نهنگ بیرون جهیده ایم
آموخته ایم که آرام بودن همیشه آرامش نیست
و قواعد و اشارات
به آنچه هست، فقط هست
به عدالت راه نمی برد
اما سپیده دم از ماست
پیش از آن که بدانیم از آن ماست
خواهی نخواهی به پیش می رویم
خواهی نخواهی زنده مانده ایم و شاهدیم
ملتی است که شکسته نیست
نا تمام است
میراث بران کشوری هستیم و زمانه ای
که در آن دخترکی سیاه و لاغر
نوادهء بردگان، پروردهء مادری تنها
می تواند رؤیای رئیس جمهور شدن در سر بپروراند
و می بیند تهنیت گوی رئیس جمهور شده است
و درست است، آراسته نیستیم ما
ما کجا و بلور کجا
اما این بدان معنا نیست که ما
بر آنیم تا اتحادی بسازیم کامل
ما می کوشیم اتحادی بسازیم با هدف
کشوری بسازیم با تعهد به فرهنگ ها، رنگها، آدم ها، و اوضاعی انسانی
و چنین است که چشم می گشائیم و نگاه می دوزیم، نه بر آنچه ما را از هم جدا می کند،
بل بر آنچه در رو به رویمان ایستاده است، قد علم کرده است
فاصله ها را رج می زنیم چرا که می دانیم اگر بخواهیم آینده را بگشائیم
اول باید تفاوتها را کنار زنیم
تفنگها را بر زمین می گذاریم
تا آغوشمان به روی هم گشوده باشد
آسیب برای هیچکس، هماهنگی برای همگان
بگذار جهان حقیقت این یک سخن را بر همگان فروخواند:
ما در سوگواری رشد کردیم
در آسیب دیدگی امید پروردیم
و در عین خستگی پا پیش نهادیم
تا بتوانیم همیشه همبسته پیروز شویم
نه برای این که هرگز شکست نخوریم
بل برای آن که دیگر هرگز بذر نفاق نپراکنیم
کتاب مقدس به ما می گوید خیال بپردازیم
می گوید هرکس در سایهء انگور و انجیر خویش خواهد رست
و رستگاران را هیچکس نخواهد ترسانید
اگر ما زمانهء خود را زیست کنیم
پیروزی نه در تیغهء شمشیر
که در پلهائی که ما ساخته ایم خواهد زیست
در سبزه زار تلی بر تپهء زیر پامان
و چنین است که آمریکائی بودن گسترده تر است از غرور موروثی مان
گذشته ای است که در آن گام می گذاریم
و باز سازی اش می کنیم
ما جباریتی را دیده ایم که تنها سهمی از میهنمان را نمی خواست
تمامی آن را می خواست، در هم شکسته
اگر سیادتش دیرترک می پائید کشور را یکسره ویران می کرد
و کم مانده بود تلاشش به فرجام رسد
مردم سالاری، اما، گرچه گاه می تواند دیر هنگام از راه رسد
هرگز در نهایت کار مغلوب نمی شود
این حقیقت را
این آئین را ما به یقین می دانیم
چراکه حتی وقتی چشم در راه آینده داریم
تاریخ به ما چشم دوخته است
و این زمانهء رهائی است
از سر رسیدنش می ترسیدیم
آماده نبودیم وارث این ساعت سهمگین باشیم
وقتی از در درآمد، اما، جرئت کردیم
سرفصلی تازه بنگاریم
و در دل امید و بر لب لبخند بگماریم
این بود که هرچند از دیر باز می پرسیدیم
مگر می توان بر نکبت فائق آمد
اکنون می گوئیم
مگر ممکن بود بگذاریم نکبت بر ما پیروز شود
ما رو به آنچه بود گام بر نخواهیم داشت
به سوی آنچه خواهد بود به راه خواهیم افتاد
وطنی که زخمی است ولی یک پارچه است
و نیکخواه و دلیر است
و خشمگین و بی باک
نمی توان ما را به عقبگرد واداشت
یا ترساند و از راه بر گرداند
ما می دانیم که وقفه مان و سکون مان
میراث نسل آینده خواهد بود
خطاهای ما باری خواهد بود بر گرده هاشان
اما روشن است:
هرگاه ما شفقت را با توانائی پیوند زنیم
و توانائی را با درستکاری
مهر میراثمان خواهد شد
و دیگرگونگی سهم موروثی فرزندانمان
پس بیائید میهنی به یادگار گذاریم
بهتر از آن که برای ما به جا گذاشته اند
هر نفسی که از سینهء زنگاری ام بر می آید
این جهان زخم خورده را به جائی شگرف خواهد کشانید
ما خواهیم برخاست، از ماهورهای زراندود مغرب
ما خواهیم برخاست از شمال شرق بادخیز
سرزمینی که در آن روزگاری نیاکانمان انقلاب را آزمودند
ما خواهیم برخاست از شهرهای دریاباری ایالت های غرب میانه
ما خواهیم برخاست از جنوب تفته
و دوباره خواهیم ساخت و آشتی خواهیم داد، باز خواهیم یافت و بهبود خواهیم بخشید
و در هرجائی از این وطن، هر کنج و کناری از این سرزمین
مردمانمان، گونه گون و زیبا، سر بر خواهند کرد، زیبا و زخمی
و روز که می رسد از سایه ها به در خواهیم شد، شعله ور و بی باک
سپیده ای نو خواهد شکفت و ما یله اش خواهیم کرد
روشنائی همیشه هست
فقط اگر جرئت دیدارش را در خود بیابیم
فقط اگر جسارت آن گونه شدن را در خود بیابیم.
(ترجمه به فارسی از احمد کریمی حکاک)
۱/۲۲/۲۰۲۱
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
دکتر احمد کریمی حکاک از نویسندگان و پژوهندگان ادبیات فارسی است. وی از دهه ۱۳۷۰ تا کنون در ایالات متحده امریکا به سر می برد و تحقیقات خود را در این عرصه انتشار می دهد. یکی از کتاب های معروف وی طلیعه تجدد در شعر فارسی است که از سوی شورای گسترش زبان و ادبیات فارسی هم نقد و معرفی شده است. وی در حوزه ادبیات تطبیقی، شعر و خوشنویسی و نوآوری در شعر فارسی دهها مقاله و کتاب دارد. وی بنیانگزار و مدیر فعلی مرکز فرهنگی مطالعات ایرانی “روشن” در دانشکده زبان و ادبیات دانشگاه مریلند میباشد و به تدریس در آنجا هم مشغول است.
