مهری عاشق کوهنوردی بود

پریوش شریفی (شهروند بهایی)

چند سالی است که خانم مهری جعفری را می‌شناسم.  کسی که با پروازش از این عالم خاکی درد فراقی جانسوز بر دل بازماندگان و دوستان و آشنایانش گذاشت. هرگز تصورش را هم نمی‌کردم که یک روزی قلم به دست می‌گیرم و در باره‌ی او  می‌نویسم و حال که چنین مقدر شده،  امیدم چنان است که بتوانم حق مطلب را آنچنان که شایسته‌ی اوست ادا کنم.

 خانم مهری جعفری صفات و خصوصیات قابل تحسین بسیاری داشت که به برخی از آنها اشاره می‌کنم. یکی از مهمترین صفات ایشان، نوع نگاهش به افراد انسانی بود که عاری از هرگونه تعصب بود. قلب رئوف و مهربانش برای همنوعانش فارغ از اینکه زن بودند یا مرد، خردسال بودند یا بالغ، به چه مذهب یا  قوم یا ملیت یا نژادی تعلق داشتند، می‌تپید. مهری بسیار نوع‌دوست بود و با فداکاری،  فکر و انرژی و وقتش را در مسیر خدمت به همنوعانش صرف می‌کرد. دفاع از حقوق افراد مظلوم برای او تنها در حوزه‌ی کار وکالت و کسب درآمد خلاصه نمی‌شد. با وجود دوری از وطن، صدای هموطنان اقلیت و مظلومش بود و آنها را حمایت می‌کرد و  از حقوق از دست رفته‌شان بدون سر و صدا و قیل و قال دفاع می‌کرد.

  مهری اگرچه در درجات عالی علمی موفقیت‌های بسیار کسب کرده بود ولی علم برای او حجاب اکبر نشده بود و دیده‌اش را بر حقایق این دنیا نبسته بود. برای خودش مقامی قائل نبود و برعکس بسیار فروتن و خاضع و خاشع بود.

مهری هرگز سعادت خود را در کسب نام و شهرت و مال و ثروت و قدرت جستجو نمی‌کرد بلکه کسب ارزش‌های والای انسانی را مهمترین هدف زندگانی خود قرار داده بود.

 و در پایان مهری عاشق کوهنوردی بود. گویی آزادی و آرامش روح بلندش را در طبیعت کوهستان و صعود به قلل مختلف دنیا جستجو می‌کرد و عاقبت هم وقتی روحش به عالم باقی صعود کرد، جسمش در کوهستان آشیانه و ماوا گرفت. روح عزیزش آرام و یادش تا ابد ماندگار.