نویسنده: شهرگان

کلبه‌ای متروک
در کوره راهی تاریک
میان دامون جنگلی سرد

جادوگری که حاشا می‌کند حاشیه را…

یه مشت از خاک این دشت و

یه قطره آب این دریا

با بار غمش همیشه بی‌سامان بود
درمان سکوت مُزمن‌‌اش، عصیان بود

در اسارت زمین
زنی شعر بر دست