دو شعر از نیلوفر شریفی
۱
دست بکش !
بر موهایم
پروازِ بی شمارِکلاغ ها
هنوز سیاه است
و مرگ
لبخند مى زند !
به زنى در بستر
چشم هایم باز است
و ماهیان سُرخ
با رفتاری زنانه
قطره قطره مى ریزند
از نگاه
روىِ پیراهنِ گلدارم
مرا ببوس !
باد ناگهان است
در هیاهوىِ کلاغ هایِ بی شمار
مرا ببوس !
و چشم هایم را
آن دو ماده یِ وحشی را
پنهان کن
زیر ملافه هایِ سفید
بگذار
سربازان اجزایِ مرا
از یاد ببرند !
بگذار تنها… مرگ
به پستان هایم
دست بکشد !
هنوز در درونم
آن کودکِ کال
نفس می کشد
تنهایی در زهدانم
نفس می کشد
و من می میرم
و خاک می داند
زیبایی یک زن را
چطور
به درون بکشد
و استخوانش را
بر صورتِ هستی تُف کند
و زیبایی زن
در جنگ غنمیت است !
چشم هایش
بویِ نیلوفرانِ پیراهنش
مرا سخت ببوس
دست هایت را
در کمرگاهم حلقه کن !
کمرگاهم
شهرى در محاصره است
زنى
که چشم هایش را
به سقف می دوزد
به آخرین زخم
فکر می کند !
فکر می کند
بهار که بیاید
موهایش
بویِ بابونه می گیرند
و سربازان…
آن جنینِ کال را
در زهدانش
به خاک می سپارند
مرا ببوس !
هنوز درد…
در اندامِ کبودم
تیر مى کشد
وگلوگاهِ تفنگ ها
برایِ فرمانِ آتش سرد است
و من
به سقف می دوزم
چشم هایم را
آن دو ماده یِ سیاه را
باد ناگهان است
و من
آبستنم تاریخ را
و چشم هایم
بى دلیل باز است
و نفیرِ گلوله ها
ویران تر
می خواهد جهان را
زیبایی زن را
۲
آرزو می کنم
و لب هایم بوسه را
از یاد می برد
چشم را دهان را
قلب را
باید
در اجاقِ درونم
گرم کنم زمستان را
اما باور کن
دودى از خانه ام
بر نمی آید !
من
بی برکت بودم !
زن بودم
چون مرگ ایستادم
و سیاه را
بر تن… کشیدم
و زخم را
بر دندان کشیدم
و توانم نبود
دیوارهایِ درونم را
گرم کنم
و باد
از شانه هاىِ زلالِ آینه
چون توفانِ شن
فوت می کرد
خاکسترِ استخوان را
و من چون مادرم
فوت …. می کردم
آیه هایِ مقدس را
اما
درخت سیب امسال نیز
سکوت کرد
آری
من قاتلانِ طبیعتیم
با چاقویی در دست
و نامِ ما…
انسان است
وچون مُرداب
زندگى شناورى داریم
نگاه کن!
خوشه هایِ نارسِ گندم
بوىِ نان نمى دهند
دخترم… می گوید
چرا مرا
به این دنیایِ کثیف
فرا… خوانده ای ؟
چرا زن تنهاست ؟
من هم روزی
از مادرم سوال کردم
و این سوال
در زهدان هایِ بی شمار
تکرار می شود !
چرا زن … چرا تردید ؟
باید
چند ماهی سرخ را
گریه کنم ؟
و دندانم را سخت
روىِ جگر بفشارم
و انسانی… بسازم
با آرمان هایِ خاموش
من
با زخم راه مى روم
با زخم
فکر مى کنم
و صداىِ اعتراض ام
صدایِ دریاست
تنها در قلبِ یک صدف
و اعتصاب می کنم
بارانم … نمی بارم
درختم
سیب نمی دهم !
و قرص هاىِ اعصابم
کارخانه یِ باروت است
می توانم
آجرهای خانه را
از هم… بپاشانم
و من
در این جنون سالی ها
با افتخار
و پوستی کلفت
تنها… یک زنم.
