هزینه‌های نظامی کانادا

نوشته: استیون استیپلز

ترجمهٔ حبیب ناظری

پیام به «جنبش اعتراض به نمایشگاه تسلیحات CANSEC در اتاوا»

توضیح مترجم:

در روزهای اول تا سوم ماه ژوئن امسال نمایشگاه سالانهٔ تسلیحات موسوم به CANSAC در اتاوا برگزار شد. این نمایشگاه بازرگانی تسلیحات و تجهیزات نظامی، بزرگترین نمایشگاه در نوع خود است که از سال ۱۹۹۸ در اتاوا برگزار می‌شود و در آن نمایندگان صنایع نظامی از سراسر دنیا شرکت می‌کنند تا سلاح‌های خود را به فروش برسانند. امسال هم مثل هر سال، نیروها و جنبش‌های اجتماعی و فعالان صلح کانادایی، از جمله «مادر بزرگ‌های خشمگین» که از کبک و تورنتو و خود اتاوا آمده بودند، در پیرامون محل برگزاری نمایشگاه گرد آمدند تا به برگزاری این بازار سوداگران مرگ اعتراض کنند. در نخستین روز، استیون استیپلز، مدیر «انستیتوی ریدو» و از فعالان امر صلح و خلع سلاح پیام خود را برای معترضان خواند که ترجمهٔ آن را در زیر می‌خوانید.

*****

هزینه‌های نظامی در این کشور از کنترل خارج است. در حالی که برنامه‌های رفاه اجتماعی ما به هیچ‌وجه کفاف نیازها را نمی‌کنند، و هنوز با مشکل بیکاری، بی‌خانمانی و نبود رقت‌انگیز عدالت در حق جوامع بومیان کانادایی روبرو هستیم، دولت میلیاردها دلار خرج خریدهای تسلیحاتی می‌کند.

این روزها تقریباً محال است که از خیابان «اسپارکز» در مرکز شهر اتاوا بگذریم و به یک گروه لابی یا دلال یا مشاور روابط عمومی صنایع نظامی برنخوریم. خیابان «اسپارکز» که فقط یک خیابان با ساختمان محل «مجلس» فدرال فاصله دارد، پاتق شرکت‌های تسلیحاتی‌یی است که بر سر لقمهٔ بزرگتری از خوان بودجهٔ نظامی کانادا با هم رقابت می‌کنند.

مدت‌هاست که مخارج دفاعی کشور سال به سال افزایش می‌یابد. افزایش هزینه‌های نظامی و تسلیحاتی که «پال مارتین» لیبرال به کشور تحمیل کرد، و بعد از آن دولت محافظه‌کاران «استیفن هارپر» به آن پر و بال داد، بازار پرسودی برای پیمانکاران تسلیحاتی کانادایی و بین‌المللی (و به‌ویژه آمریکایی) به وجود آورده است.

بر اساس گزارش «مرکز کانادایی سیاست‌های بدیل» که توسط بیل رابینسون، مشاور ارشد «انستیتو ریدو» تهیه شده است، در سال ۲۰۱۱، مخارج نظامی کشور به مرز ۲۲ میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار خواهد رسید که ۵۴ درصد بیشتر از رقم مشابه آن در زمان پیش از حمله‌های تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ است.

با افزایش کل بودجهٔ نظامی کشور، روشن است که میزان مبلغی که صرف خرید تجهیزات می‌شود نیز افزایش می‌یابد. سال گذشته، سازمان دفاع ملی کانادا به سازمان «ناتو» اعلام کرد که تصمیم دارد ۱۷ و نیم درصد از کل مخارج نظامی‌اش را صرف خرید تجهیزات کند که ۳۸ درصد بیشتر از کل مبلغ خریدهای تجهیزات در سال گذشته می‌شود. روشن است که این خبر خوشی برای شرکت‌هایی مثل لاکهید مارتین، بوئینگ و جنرال داینامیکز است که امسال در نمایشگاه تسلیحات نظامی CANSEC (در اتاوا) حاضرند و غرفه دارند. این شرکت‌های آمریکایی تا کنون ناوگان‌های هوایی (جت‌های جنگنده)، هلیکوپتر و خودروهای زمینی فراوانی به نیروهای مسلح کانادا فروخته‌اند و امیدوارند که بتوانند خیلی بیشتر از اینها نیز بفروشند. اما این سوروسات تا کی می‌تواند ادامه داشته باشد؟ arms

گروه‌های لابیگری که از سوی ارتش حمایت مالی می‌شوند، از قبیل «کنفرانس مجامع امور دفاعی» [که در برگیرندهٔ بیشتر از ۵۰ انجمن و گروه فعال در زمینهٔ مسائل دفاعی و امنیتی در کاناداست و بخشی از بودجه‌اش از سوی سازمان دفاع کانادا تأمین می‌شود- م] با این استدلال که کانادا مبلغ نستباً ناچیزی در زمینه‌های نظامی خرج می‌کند و به مسئولیت و وظیفهٔ خودش در قبال «ناتو» عمل نمی‌کند، تلاش زیادی می‌کنند که بودجهٔ نظامی (و در نتیجه مخارج تسلیحاتی) کشور را بالا ببرند. اما اینها به این واقعیت اشاره نمی‌کنند که طبق رده‌بندی «ناتو» و دیگر نهاد‌های بین‌المللی، کانادا از لحاظ مخارج نظامی ۱۳مین کشور بزرگ دنیا و ۶مین خریدار بزرگ در میان ۲۸ کشور عضو «ناتو» است.

تردیدی نیست که با اوج گرفتن کسری بودجهٔ کشور، مخارج نظامی کانادا زیر ذره‌بین قرار خواهد گرفت. در برنامه‌های بودجه و هزینهٔ تنظیمی وزارت دارایی، تقاضا برای صرف مبالغ بیشتری برای برنامه‌های رفاه اجتماعی از یک سو و کاهش مالیات‌ها از سوی دیگر، با ارقام نجومی مخارج نظامی رقابت خواهد کرد. واقعیت این است که امروزه توجه کانادایی‌ها هرچه بیشتر به مسائل داخل کشور معطوف می‌شود، از جمله به مسئلهٔ اشتغال و برنامه‌های رفاه اجتماعی همگانی.

در یکی از نظرسنجی‌هایی که اخیراً در ماه ژوئن صورت گرفت، معلوم شد که تقریباً ۶۰ درصد کسانی که از آنها نظرخواهی شده بود، معتقدند که «کانادا باید به امر صلح بیشتر بپردازد و از مخارج نظامی بکاهد، و توجه خود را به دیگر مسائل اجتماعی مبرم داخلی معطوف کند.» در نظرسنجی سال گذشته، حدود ۵۰ درصد چنین نظری را ابراز کرده بودند.

می‌دانستید که پنجاه سال پیش، روز ۱۷ ژانویهٔ ۱۹۶۱ بود که آمریکایی‌ها کنار رادیو و تلویزیون‌هایشان جمع شدند تا به صحبت‌های خداحافظی پرزیدنت «دوایت آیزنهاور» از کاخ سفید گوش بدهند؟ او واژه‌هایش را به‌دقت انتخاب کرده بود، و در آن نطق، به مردم آمریکا نسبت به رشد قدرت اقتصادی و نفوذ سیاسی یک دم‌ودستگاه نظامی عظیم و یک صنعت تسلیحاتی بزرگ هشدار داد. در بحث و گفتگوهایی که این روزها پیرامون این امر صورت می‌گیرد که آیا کانادا باید یک ناوگان تازه از جت‌های جنگندهٔ ۳۵F- نهانکار [پنهان از دید رادار] بخرد یا نه، به‌خوبی شاهد تحقق هشداری هستیم که آیزنهاور دربارهٔ «نفوذ همه‌جانبهٔ اقتصادی، سیاسی و حتیٰ معنوی» مجتمع نظامی-صنعتی داده بود. از کانادایی‌ها می‌خواهند که به صرف هزینه‌ای بین ۱۶ تا ۲۱ میلیارد دلار از جیب خود برای خرید این جنگنده بمب‌افکن‌های ساخت آمریکا رضایت دهند بدون اینکه توضیح روشنی بدهند که اصلاً چرا به آنها برای مراقبت از خود نیاز داریم. به گفتهٔ یکی از اعضای کمیتهٔ بودجهٔ مجلس فدرال، رقم نهایی این خرید ممکن است سر به ۳۰ میلیارد دلار هم بزند، و این در حالی است که خیلی‌ها معتقدند حتیٰ این رقم هم هنوز کمتر از رقم واقعی است. واقعیت این است که هیچ‌کس رقم قطعی را نمی‌داند.

همان‌طور که پرزیدنت آیزنهاور پیش‌بینی می‌کرده است، نیروهایی که بر سر خرید جنگنده‌های ۳۵-F توافق دارند و به سود آن فعالیت می‌کنند، همانا ارتش و شرکت‌های امور دفاعی و نظامی‌اند. در واقع، گاهی سخت بتوان این دو را از یکدیگر تمیز داد. معاون سابق فرماندهی نیروی هوایی کانادا، سرلشگر «ریچارد باستین»، اکنون معاون ریاست شرکت هوا-فضایی آمریکایی L-۳ MAS است که دفترش در مونترال واقع است. همان طور که می‌شد پیش‌بینی کرد، او در ماه اکتبر گذشته به نمایندگان مجلس گفت: «دولت کانادا باید تمام تلاش خود را بکند تا پروژهٔ خرید ۳۵-F نه تنها یک موفقیت نظامی که موفقیتی برای صنایع کانادا باشد.»

شرکت هواپیماسازی آمریکایی لاکهید مارتین هم با یکی از موفق‌ترین شرکت‌های لابی صنایع نظامی دولت اتاوا، یعنی «مشاوران CFN» قرارداد بسته است، که اعضای آن تقریباً همگی از افسران بازنشستهٔ رده بالای ارتش‌اند. همین‌ها هستند که در نمایشگاه‌های تسلیحاتی مثل CANSEC گرد هم می‌آیند تا برای کارمندان و مقام‌های دولتی و ارتشیانی که آنها را گروه گروه برای بازدید از این نمایشگاه می‌آورند، فروش تولیدهای نظامی خود را توجیه و تبلیغ کنند. اما آنچه این شرکت‌ها می‌فروشند تجهیزات نظامی و امنیتی نیست، بلکه ترس است.

ترس از دولت‌های آن سوی دنیا، ترس از ملت‌های دیگر، و حتیٰ ترس از همسایگان خودمان. این ترس است که بازارهای بزرگی برای صنایع نظامی فراهم می‌کند. وقتی ملتی را بترسانند، آنگاه است که می‌توانند مبالغ هنگفت و نامعلومی را از جیب مردم برای خرید تسلیحات جنگی خرج کنند. رونق صنایع نظامی و نمایشگاه‌هایی مثلCANSEC برپایهٔ ایجاد ترس در مردم است. و کاری که امروز شما می‌کنید، رساندن این پیام به گوش همگان است که «ما نمی‌ترسیم»، و این همان چیزی است که صنایع تسلیحاتی و نظامی بیشتر از هر چیز از آن می‌ترسند!

از شما تشکر می‌کنیم که نگرش و دید خود را در مورد آینده‌ای بهتر و «کانادا»یی بهتر با کانادایی ها در میان می‌گذارید.

همان‌طور که پرزیدنت آیزنهاور ۵۰ سال پیش گفت: «فقط یک ملت هشیار و دانا می‌تواند تلفیق مناسبی از دستگاه دفاعی عظیم نظامی و صنعتی با شیوه‌ها و هدف‌های صلح‌جویانهٔ ما را به پیش ببرد، طوری که آزادی و امنیت همگام با هم تأمین شود.» بعضی چیزها هرگز عوض نمی‌شود.

اول ژوئن ۲۰۱۱

تعداد بازدید: ۴۳۵

لطفاً به اشتراک بگذارید