نویسنده: رضا حدادیان

دائم‌ پراست از چمدان، ایستگاهِ باد
انگار خانه کرده سفر، در نگاهِ باد

تا چشم حسود، با دلم دشمن شد
فیروزه ی چشم تو، پناه من شد

آتش گرفتم بی تو و پروا نکردم
پروانگی کردم ولی پَر _ وا نکردم

هرکس که لیلایی ندارد، وای برحالش

شکسته کشتی‌ام اما‌، نمانده ساحل من
هجوم لشکر موج است و سعی باطل من