نویسنده: عباس قبادی

۱ به این دریغِ ناگزیر، به این پهنای تیره‌ی نشسته بر پیشانی، به این ژرفای تنهاییِ ناآرام، به این...

از من
که از سینه‌ام
هزار درخت بلوط قد کشیده‌اند

نه
من دلم وا نمی شود
بگذار تنم را به رگبار تند باران

می‌ترسم
از آینه و چشمانی که در آن
برای من کاسه می‌درانند.