دسته: شعر

۱ “سایه ها” در کوچه های دیرالزور، در شاهراه های دمشق “آزادی ” با چکمه های...

  دست می‌کشمبه «من»به آینه‌ها
 خواب‌هایم را تکه‌تکهفهرست می‌کنمزمستان سرد است
 تکه‌ای از رنگِ...

۱ به این دریغِ ناگزیر، به این پهنای تیره‌ی نشسته بر پیشانی، به این ژرفای تنهاییِ ناآرام، به این...

غلظت آفتاب  دیروز  سینه سرخ‌ها  که زردی غلیظ آفتاب خاورمیانه را خوش دارند فهمیدند تن کودکان سینه‌...

بدون نواختن سوت، بدون نواختن سوت اکنون ما می‌دانیم و با چشمان دیگران دیده‌ایم تمام شهر زادگاهم...

۱ دردا از این زمانه‌ی مرده‌پرست‌ها، دردا فریاد از تمامی این زندگانِ بی‌فردا دنیا به منجلابِ عدم...

امید رود را دعوت می‌کنم تا شهر تا خیابان پر شود از سنگ و حلزون و ماهی… از خون می‌ترسم از تیغ و...

غزال وار می‌رفت جهان سیاه پوش را به سخره گرفت غزال وار می‌چمید بر آسفالت دانشگاهی که مات ِ سرنوشت...

به زمین نگاه کن آنجا که ایستاده ای فاصله ات برای بودن همین قدر است پرنده نیستیم که پرواز کنیم ره...

روابط پیچیده‌ی پرنده ها‌ی مهاجرو اشیای مه گرفته ی یک اتاق تنهاگرسنگ‌ی ها‌ی ر‌یخته شدهاز دهان...

جمشید عزیزی شاعر و زندانی سیاسی زندان لاکان – رشت -خط قرمز در غاری اسیرمبا انگشتانی...

  لب هایش می رقصند، یکریز، بی وقفه، پی در پی، مداوم، پیوسته.   به چپ، به راست، به بالا، به پایین،...

‍ 1 «آوار»   به آوار زادگاهم تکیه داده‌ام شهری پشیمان و رهگذرانی که ویرانه‌ها را آبادی می‌خوانند...

  آنگونه هستم در رویا کهبا تو به گل ها آب می دهم پرندگان از کف دستانم دانه بر می دارنداز روزنه ای...